Всякий, ненавидящий брата своего, есть человекоубийца; а вы знаете, что никакой человекоубийца не имеет жизни вечной, в нем пребывающей. 1 Ин. 3,15

Обсуждение статьи "ЕПАРХИЙ АНГУЛЕМСКИЙ"

Олексій Тре
пользователь
УПЦ МП

Сообщений: 2234
Дата регистрации: 03.04.2013
Re::о бедном Кибарде замолвлю я слово
28.11.2023 11:51:52 в ответ на "Re::о концепции правок" (Панайот Кофалалос)

> > не могли бы Вы назвать это "греческое даже не имя, а слово", которое "использовали" латиняне.
> Мог бы: επαρχος.

Хорошо. Значит, латинянин вместо имени Кибард для двух разных людей (два раза) использовал греческое слово (т.е., вместо имени дал им прозвище), типа "επαρχος". См. https://www.thelatinlibrary.com/gregorytours.html

а) Gregorii Turonensis (c. 538-594 A.D.). Historiarum. Liber Secundus. 21. De Eparchio episcopo:

"Defuncto autem apud Arvernus Namatio episcopo, Eparchius successit, vir sanctissimus atque religiosus. Et quia eo tempore ecclesia parvam infra muros urbis possessionem habebat, ipsi sacerdoti in ipso, quod modo salutatorium dicitur, mansio erat, atque ad gratias Deo tempore nocturno reddendas ad altarium ecclesiae consurgebat. Factum est autem, ut nocte quadam ingrediens, plenam ecclesiam a demonibus repperiret ipsumque principem in modum ornatae mulieris in throni illius cathedra resedentem. Cui ait pontifex: 'O meretrix execranda, non sufficit tibi loca cuncta variis pollutionibus infecire, adhuc et cathedram a Domino consecratam fetida sessionis tuae accessione coinquinas? Abscede a domo Dei, ne a te amplius polluatur'. Cui ait: 'Et quia mihi meretricis nomen inponis, multas tibi parabo insidias ob desideria mulierum'. Et haec dicens, sicut fumus evanuit. Verumtamen sacerdos temptatus est per commotionem corporis a concupiscentia; sed signo crucis sanctae munitus, nihil ei inimicus nocere potuit. Ferunt etiam, ipsum in arce Cantobennici montis monasterium collocasse, ubi nunc oratorium est, et ibi se diebus quadragesimae sanctae recludere; die autem caenae dominicae cum magno psallentio, comitantibus clericis civibusque, ad ecclesiam suam revertebatur. Quo migrante, Sidonius ex praefecto substituetur, vir secundum saeculi dignitatem nobilissimus et de primis Galliarum senatoribus, ita ut filiam sibi Aviti imperatoris in matrimonio sociaret. Huius tempore, cum adhuc apud urbem Arvernam Victorius, cui supra meminimus, moraretur, fuit in monasterio beati Quirici urbis ipsius abba Abraham nomine, qui fide atque operibus Abrahae illius prioris gratia refulgebat, sicut in libro vitae eius scripsimus".

б) Gregorii Turonensis (c. 538-594 A.D.). Historiarum. Liber Sextus. 8. De Eparchio reclauso Aecolinensis urbis:

"Obiit et Eparchius reclausus Ecolesinensis, vir magnificae sanctitatis, per quem Deus multa miracula ostendit; de quibus, relictis plurimis, pauca perstringam. Petrocoricae urbis incola fuit; sed post conversionem clericus factus, Ecolesinam veniens, cellulam sibi aedificavit. In qua, collectis paucis monachis, in oratione morabatur assidue; et si ei aliquid auri argentique offerebatur, aut in necessitatibus pauperum aut in redemptione captivorum distribuebat. Panes in cellula illa, eo vivente, coctus numquam fuit, sed a devotis, cum necessitas exegisset, inferebatur. Magnam enim catervam populorum de oblationibus devotorum redemit; pusularum malarum venenum crucis signum saepe compressit, daemonas de obsessis corporibus oratione abegit et iudicibus plerumque, ut culpabilibus ignoscerent, dulcedine profusa imperavit potius quam rogavit. Nam ita erat dulcis alloquio, ut ei negare non possent, cum fuisset indulgentiam deprecatus. Quodam vero tempore, dum pro furtum quis ad adpendendum deduceretur, qui et in alia multa scelera, tam in furtis quam in homicidiis, accusabatur ab incolis criminosus, et haec ei nuntiata fuissent, misit monachum suum ad deprecandum iudici, ut scilicet culpabilis ille vitae concederetur. Sed insultante vulgo atque vociferante, quod, si hic dimitteretur, neque regioni neque iudici possit esse consultum, dimitti non potuit. Interea extenditur ad trocleas, virgis ac fustibus caeditur et patibulo condemnatur. Cumque mestus monachus abbati renuntiasset: 'Vadé, inquid, 'a longe, quia scito, quod, quem homo reddere noluit, Dominus suo munere redonabit. Tu vero, cum eum cadere videris, protinus adprehensum adducito in monasterium'. Monacho vero iussa complente, ille prosternitur in oratione et tam diu in lacrimis ad Deum fudit preces, quoadusque, disruptum obice cum catenis, terrae restitueretur adpensus. Tunc monachus adprehensum eum abbatis conspectibus incolomem repraesentat. At ille gratias Deo agens, comitem arcessiri iubet, dicens: 'Semper me benigno animo solitus eras audire, fili dilectissime; et cur hodie induratus hominem, pro cuius vita rogaveram, non laxasti?' Et ille: 'Libenter té, inquid, 'audio, sancte sacerdos; sed, insurgente vulgo, aliud facere non potui, timens super me seditionem moverí. Et ille: 'Tú, inquid 'me non audisti; Deus autem audire me dignatus est, et quem tu tradidisti morti, ille vitae restituit. En', inquid, 'coram te adstat sanus!' Haec eo dicente, prosternitur ad pedes comitis stupentis, quod videbat vivere quem in mortis interitu reliquisset. Haec ego ab ipsius comitis ore cognovi. Sed et alia multa fecit, quae insequi longum putavi. Post XLIIII vero annos reclusionis suae parumper febre pulsatus tradidit spiritum; protractusque a cellula, sepulturae mandatus est. Magnus autem conventus, ut diximus, de redemptis in eius processit exsequiis".

См. так же перевод на русский: а) Том 2. Гл. 21. О епископе Епархии [469–470 гг.]: https://azbyka.ru/otechnik/Grigorij_Turskij/istorija-frankov/2 ; Том 6. Гл. 8. О Епархии, затворнике города Ангулема [581 г.].: https://azbyka.ru/otechnik/Grigorij_Turskij/istorija-frankov/6

О имени [Епархий]:

На 1880 год составители A Dictionary of Christian Biography, Literature, Sects and Doctrines: Vol. 2 (Eaba-Hermocrates), p.135-136: https://books.google.ca/books?id=7OU5AQAAMAAJ&pg=PA135 насчитали троих с именем Eparсhius, одного с именем Eparсhius [Ebarсius ] и одного с именем Eparcius [Aparcius, Huparcius].

> Однако оригинальное Кибард "В старофранцузском и старопровансальском языках ... трансформировалось в Ибар, а затем в Сибар". Это уже не мои догадки, а как бы ЖМПЭ.

Интересная интерпретация источника на который ссылаешься. В ЖМПЭ читаем:https://www.academia.edu/73962719/

"Сибар [Эпархий, Епархий; франц. Cybard, Cybar, Cybor, Ybard, Eparche, Eparque; лат. Eparchius, Eparchus, Ebartius] (504 - 1.07.581), св. (пам. зап. 1 июля), затворник. Во всех лат. источниках святой именуется Эпархием. В старофранцузском и старопровансальском языках имя трансформировалось в Ибар, а затем в Сибар; эта форма стала обычной в Новое время".

Не нашел у Станислава Мереминского, где якобы старофр. имя [Кибард/Кибарт], в начале трансформировалось в [Ибар], а затем в [Сибар].

> Лично мне представляется логичным транлитерирование - т. е. произнесение как бы старообщеевропейское, причём исходного, а не латинизированного, имени.

[Болталка]:

Если же говорить о имени [Кибард], то пишут, что оно иранского (тюрского) происхождения, которое было распространено среди народов Кавказа. В частности, носителями этого имени и производной от него фамилии [Кибардин] были жители Осетии и Кабардино-Балкарии. Теперь моя очередь фантазировать (попробуйте доказать обратное): во времена Меровингов в старофр. или старопрованс. яз. скорее всего никаких Кибардов/Кибартов не было. Т.е., имя [Кибард] - результат (продукт) современной интерпретации транскрипций и транслитераций.

Ответить