Обсуждение статьи "КОНСТАНТИНОПОЛЬСКИЙ КОНГРЕСС 1923"

В Деянии девятом "Всеправославного" Конгресса 1923 года (ссылка на деяние на http://holyrussia.narod.ru/Kongress.html) есть абзац где затрагивается Православная Церковь в Японии и Китае (стр. 8 файла http://holyrussia.narod.ru/Kongr_9.djvu / стр. 175 греческого текста; 3-й абзац сверху). Очень хотелось бы иметь точный перевод этого абзаца, а также прояснить контекст окружающего текста. Буду очень признателен если кто-нибудь из владеющих греческим поможет в этом деле.

По сути, в тексте апелляция к 28-му канону IV Вселенского Собора, в которой делается попытка доказать исключительное право Константинопольского Патриархата на юрисдикцию (на каноническое подчинение ему) всей православной диаспоры.

Известное дело. Объясню почему меня интересует точный перевод указанного абзаца. После 1970 года Константинопольский Патриархат ввёл у себя титул "экзарха Японии" и по сей день не признаёт правомочность существования Японской Православной Церкви. Подобное происходит и в отношении Китая. Однако, мне неизвестно о такого рода попытках в первой половине XX века. Хочется понять, какова была в то время официальная позиция Константинополя на дальневосточные Церкви. По многим больным вопросам обычно указывают на патриаршество Мелетия (Метаксакиса) как на водораздел, поэтому особо интересно что заявлялось со стороны Константинополя на конгрессе 1923 года.

По мнению проф. С.В. Троицкого никакой "теории о подчинении Цареграду всей православной диаспоры не существовало до 1922 г., когда ее создал Патриарх Мелетий". Собственно, для наглядности выцарапал 3 абзаца:

Αι Αρχαίοι Έκκλησίαι εἶχον ωρισμενα τα όρια της δίκαιοδοσίας αύτων, απερ εθεωρούντο ώς άναλλοιώτως τεθειμένα ώστε να αποβΰ συνήθης ή φράσις "μή υπερβαίνον όρια". Δια τον θρόνον Κωνσταντινουπόλεως υπάρχει διάταξις του 28 κανόνος της Δ'. Οίκουμενικής Συνόδου "ἐν ή συν τφ καθορισμω ότι θα υπόκεινται αίτω αί Μητροπόλεις των Διοικήσεων Πόντου, Ασίας και θράκας δίδεται αντω και ή δικαιοδοσία επι των επίσκοπων των εξω της Αυτοκρατορίας εκτάσεων ονομαζόμενων "Βαρβαρικών μερων". Έν ιή νεωτερα εξελίξει της Έκκλησιαστικής διαμορφώσεως, το Οικουμενικό» Πατριαρχεΐον, οσάκις ευρέθη εις την ευτυχή θεσιν να προικοδότηση τινας των θυγατέρων αύτου Εκκλησιών δια πλήρους αυτοκέφαλου Διοικήσεως καθώρισεν συγχρόνως και τα όρια αυτών τοπικώς. Ως γενικός δε κανών εν τούτω εκράτησε το ότι τα ορια ταύτα νοούνται μή Εξερχόμενα των ορίων του Κράτους, χάριν του οποίου εδόθη καί το αύτοκεφαλον της Εκκλησίαςς.

Άλλ' οΰτωσι νοουμένων των ορίων των αυτακεφάλων Εκκλησιών, Πατριαρχικών τε και μη υπολείπεται πάντως έκτος των ορίων τούτων ικανός αριθμός Χριστιανών κατηρτισμενος εις ομάδας καϊ κοινότητας και ενορίας και όφείλων να άνήκη εις μίαν εκκλησιαστικην δικαιοδοσίαν, ή τις ύπο τας νυν ισχύουσας κανονικας διατάξεις δεν δύναται ιά ήναι άλλη πλην του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Εξαιρείται πάντως η περίπτωσις, καθ' ην Έκκλησία τις δι ιδίων Ιεραποστόλων κηρύξα σα τον θείον Λογον παρα μη Χριστιανικούς λαοις ΐδρυσεν εξ αυτών Έκκλησίαν όπως συμβαίνει εν Ιαπωνία και Κινα.

"Εχομεν όμως εν τω ζητήματι τούτω της εν Διασπορά Όρθοδοξίας και μίαν άλλην άποφιν, την εθνικήν Η άποφις προ ημίσεως αιώνος συνετάραξε την Έκκλησίαν ίξ αφορμής της εκδηλώσεως αυτής απο μέρους των Βουλγάρων κατα τρόπον ανατρεποντα τάς κανονικές βάσεις της Διοικήσεως της Εκκλησίας, Δια τούτο και κατεκρίθη και η παράδοσις της Εκκλησίας η επι κανονικής βάσεως στηριζομένη ήσφαλίσθη δι αποφάσεως Συνόδου Μεγάλης προσλαβούσης Πανορθόδοζον κύρος.